Rozdział 23

- Venus, nie rób tego – powiedziała cicho, ale brunetka to usłyszała.

- Muszę Hermiono. Mam nadzieję, że ułoży ci się z Draco – odparła.

Posłała do Gryfonki lekki uśmiech i skoczyła.

Później te wydarzenia pamiętała jak przez mgłę. Wszystko wokół niej ucichło. Podbiegła do balustrady, ale było już za późno. Z wysokiej wieży dostrzegła w oddali tylko mały, ciemny punkt. Przez jej głowę przetoczyły się tysiące myśli. W końcu lekko się otrząsnęła i szybkim krokiem ruszyła w stronę gabinetu dyrektorki. Po kilku minutach stała przed posągiem chimery. Wypowiedziała hasło, które znała jak Prefekt Naczelny i czekała, aż ruchome schody poniosą ją na górę. Stanęła przed drewnianymi, ozdobnymi drzwiami i szybko zapukała kołatką w kształcie gryfa.

- Proszę – z wnętrza pomieszczenia rozległ się głos Minerwy.

- Pani profesor, ja… Venus… wieża astronomiczna… - ze zdenerwowania i zmęczenia ciężko jej było dobrać odpowiednie słowa.

- Hermiono! Uspokój się – na twarzy nauczycielki malowało się zdziwienie i troska.

- Venus Riddle skoczyła z wieży astronomicznej – powiedziała najspokojniej, jak potrafiła w tamtej chwili. Chyba dopiero po wypowiedzeniu tych słów, do końca uświadomiła sobie, co się stało.

Dyrektorka niemal natychmiast wybiegła z gabinetu, wcześniej każąc Gryfonce wrócić do dormitorium. Hermiona nie miała zamiaru jej nie słuchać. Automatycznie skierowała się do swojego pokoju. Postanowiła wziąć kąpiel, to zawsze ją odprężało. Zdjęła spodnie i niedbale rzuciła je na podłogę, kiedy usłyszała cichy brzdęk. Teraz sobie przypomniała. Wspomnienie. Zupełnie o nim zapomniała. Stwierdziła jednak, że obejrzy je później.

Zanurzyła się w gorącej wodzie o zapachu malin. Poczuła, jak wszystkie jej mięśnie się odprężają. Nie mogła jednak pozbyć się natrętnych myśli. Z tą dziewczyną było coś nie tak. Od razu wyglądało to na chorobę psychiczną. I to co jej powiedziała. Zabiła Astorię? Czy ta ładna, inteligentna dziewczyna mogła być do tego zdolna? No i jeszcze ta sprawa z Draco… Ze słów Venus wynikało, że wszyscy mówili prawdę. Riddle i Malfoy zrobili to pod wpływem zaklęcia niewybaczalnego.

Wyjaśnienie wszystkiego znajdowało się w tej małej fiolce, która leżała teraz na półce. Nie mogąc zaspokoić swojej ciekawości, wyszła z wanny i osuszyła się zaklęciem. Szybko narzuciła na siebie ubrania, zabrała buteleczkę i otworzyła drzwi prowadzące do jej sypialni. Z jednej z szafek wyjęła kamienną misę ozdobioną runicznymi znakami. Jak dobrze, że dostała od Harry’ego myślodsiewnię.

Przelała zawartość fiolki do naczynia i popatrzyła na falującą substancję, która była czymś pomiędzy cieczą a gazem. Zawahała się przez chwilę, jednak zanurzyła twarz we wspomnieniu.

Kiedy obraz się wyostrzył zobaczyła, że znajduje się w małym, przytulnym pokoju.  Pomieszczenie było spowite w półmroku, więc dopiero po chwili zauważyła leżącą na łóżku postać. Rozpoznała w niej Venus. Dziewczyna twarz miała ukrytą w poduszce, było słychać cichy szloch. Nagle, od strony okna, które znajdowało się naprzeciwko łóżka, rozległo się ciche drapanie. Młoda Riddle podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała w tamtym kierunku. Hermiona spostrzegła, że wyglądała na naprawdę zmęczoną, na twarzy miała rozmazany makijaż, a pod oczami widoczne cienie.

Dziewczyna wstała z łóżka i otworzyła okno. Do pomieszczenia wleciała sowa, upuściła na ziemię zwinięty pergamin i odleciała. Venus chwyciła papier, usiadła na łóżku i zaczęła czytać. Kiedy skończyła, odrzuciła list, a jej twarz, o ile to możliwe, przybrała jeszcze bardziej przygnębiony wyraz.

Hermiona, jak leżało w jej naturze, podeszła do łóżka i nachyliła się nad pergaminem.

Venus!

Dyrektor Twojej szkoły powiedział nam o śmierci matki. Powiedział też, że nie dajesz sobie rady psychicznie oraz zwrócił się z prośbą, abyśmy się Tobą przez jakiś czas zajęli. Niechętnie, ale się zgodziliśmy. Za miesiąc, 5 stycznia rozpoczynasz naukę w Hogwarcie. Masz być gotowa dzisiaj wieczorem, ktoś przetransportuje Cię do naszego domu.

Doris Greengrass

Kiedy skończyła czytać, wspomnienie zaczęło się rozmywać. Już po chwili znajdowała się w całkiem innej scenerii. Stała na szerokiej, żwirowej ulicy, przed ogromnym dworem. Kilka metrów przed nią, w kierunku bramy wejściowej szły dwie osoby. W jednej rozpoznała Venus, drugą był jakiś wysoki, nieznany jej mężczyzna. Hermiona ruszyła za nimi.

Kilka minut upłynęło, nim doszli do dużych, rzeźbionych drzwi. Gryfonka wzdrygnęła się, kiedy znaleźli się w środku. Dom przypominał Malfoy Manor, był tylko odrobinę mniej ponury.  Z drzwi po lewej stronie wyszła kobieta ubrana w elegancką, bogato zdobioną szatę.

- Witaj, ciociu – powiedziała Venus, kiedy tylko ją zobaczyła, było widać, że kobiety nie pałają do siebie sympatią.

- Venus – skinęła głową. – Twój pokój jest na pierwszym piętrze, Marco – wskazała na mężczyznę, który przyprowadził Riddle – cię zaprowadzi.

- Dziękuję – odpowiedziała cicho dziewczyna i ruszyła za służącym.

Po chwili znaleźli się w pokoju Venus. Było to małe, chyba najmniejsze w całym domu pomieszczenie. Małe łóżko stało pod ścianą, nieopodal, pod oknem znajdował się stolik z dwoma krzesłami. Na ścianie wisiała półka z zakurzonymi książkami.

Wspomnienie znów się rozmyło, a po chwili Hermiona znalazła się w całkiem innym pomieszczeniu. Na środku stały Venus i Astoria i kłóciły się o coś. W pewnym momencie Greengrass uderzyła kuzynkę. Riddle wściekła wróciła do swojego pokoju.

Podobnych sytuacji zobaczyła jeszcze kilka. Dziewczyny prawie zawsze się kłóciły.

Później znalazła się w Wielkiej Sali, pierwszego dnia po przerwie świątecznej. Ponownie obejrzała  ceremonię przydziału nowej uczennicy. W Hogwarcie stosunki kuzynek jeszcze bardziej się pogorszyły. Venus niejednokrotnie powtarzała Greengrass, że Draco nie jest nią zainteresowany i żeby ta dała sobie spokój. Astoria jednak jej nie słuchała i wypominała to, że zadaje się z Hermioną. Riddle musiała ciężko to znosić, niedawno straciła matkę, do tego doszły docinki ze strony kuzynki i jej koleżanek.

Kiedy obraz wspomnienia po raz kolejny się wyostrzył, Hermiona znalazła się w dormitorium Ślizgonek.

- Dlaczego to zrobiłaś?! – krzyczała dziewczyna

- Bo nie mogłam pozwolić, żeby taka szlama jak ona namieszała mu w głowie! – odparła z wrednym uśmiechem druga Ślizgonka.

- Słyszysz co mówisz? Jesteś nienormalna Greengrass. Zniszczyłaś ich relacje, a do tego moją reputację, na którą tak długo pracowałam!

- Jaką reputację? Nie oszukuj się. Zawsze ludzie będą na ciebie krzywo patrzeć, bo jesteś córką Voldemorta! Zresztą powinnaś być mi wdzięczna. Draco nigdy by się tobą nie zainteresował. Dzięki mnie przynajmniej przez chwilę spojrzał na ciebie inaczej – jej uśmiech był pełen jadu.

- Nie rozumiem cię! Jesteśmy rodziną, a ty mnie nienawidzisz. Najpierw te plotki, a teraz coś takiego. Dziewczyno, otrząśnij się i zacznij żyć normalnie!

- Och, plotki? Czyli nie jest prawdą, że twoja matka puszczała się na prawo i lewo i wpadła akurat z Riddle’m?

- Jak śmiesz! – dziewczyna błyskawicznie wyjęła różdżkę z kieszeni. – Imperio.

Jasnoniebieski strumień światła uderzył w niczego niespodziewającą się Ślizgonkę. Jej oczy zaszły mgłą, a na twarzy nie było już tego złośliwego uśmiechu. Jedynie pustka.

Astoria pod wpływem zaklęcia wyszła z dormitorium. Salon Ślizgonów był już pusty, było późno. Venus ruszyła cicho za nią. Jej twarz wyrażała lekką obawę, najprawdopodobniej zdawała sobie sprawę, że to, co zamierza zrobić, nie będzie dobre. Jednak nie chciała przerwać tego, co zaczęła. Była słaba, wiedziała o tym, jej psychika była doszczętnie zniszczona.

Dziewczyny wyszły z zamku na błonia. Noc była mroźna, księżyc przesłaniały chmury. Jak najszybciej się dało doszły do Zakazanego Lasu. Venus odnalazła jakąś ścieżkę i bez wahania weszła między drzewa. Greengrass szła przed nią. Po kilkunastu minutach doszły do jakiejś polany.

- Żegnaj Astorio – wyszeptała. – Avada Kedavra.

Ślizgonka padła martwa na ziemię. Jej puste oczy zdawały się patrzeć wprost na Hermionę. Gryfonka nie mogła znieść tego widoku. Ona, w przeciwieństwie do Venus, była silna, ale po wszystkich zdarzeniach wojny, ten widok wywoływał u niej przykre wspomnienia.

Kiedy szatynka myślała o swoich przyjaciołach, których śmierć zabrała przedwcześnie, Ślizgonka ukryła ciało pod dużym głazem. Rzuciła jakieś zaklęcie i szybkim krokiem ruszyła do zamku.

Wspomnienia skończyły się, a Hermiona znów była w swoim pokoju. Oparła ręce po obu stronach myślodsiewni. To co zobaczyła było… okropne. Nie wiedziała co o tym myśleć. Było jej strasznie żal Venus. Miała ciężkie życie i słabą psychikę. Niezbyt dobre połączenie. Pobyt u rodziny miał ją podbudować, sprawić, żeby przestała myśleć  o śmierci matki i zaczęła żyć jak normalna nastolatka. Zadziałał jednak odwrotnie. Dziwne, że tak długo nie było po niej niczego widać. Wydawała się zwykłą, pogodną dziewczyną. A jednak ci, którzy najpiękniej uśmiechają się przy innych, najbardziej cierpią, kiedy są sami.

Umieściła wspomnienie z myślodsiewni w fiolce, wiedziała, że dyrektorka będzie chciała je obejrzeć.  W momencie, kiedy zakorkowała buteleczkę, rozległo się niecierpliwe pukanie do drzwi. Kiedy je otworzyła, profesor McGonagall bez zbędnych grzeczności wparowała do środka.

- Hermiono, opowiedz mi wszystko co wiesz – poprosiła.

- Do tej pory nie wiedziałam niczego. Dzisiaj Venus była u mnie i dała mi swoje wspomnienia – podała nauczycielce fiolkę. – Myślę, że tu znajdzie pani odpowiedzi na wszystkie pytania.

- Dziękuję – odparła i wyszła.

Kobieta nie zdążyła zamknąć za sobą drzwi, kiedy do dormitorium Prefekt Naczelnej wparował Draco.

- Hermiona, możemy porozmawiać? – zapytał, świdrując ją stalowoszarymi tęczówkami.

- To nie jest najlepsza pora.

- Wiem o wszystkim, o Venus.

- Skąd? –Gryfonka się zdziwiła, nawet w Hogwarcie wieści nie roznosiły się tak szybko.

- Od Pansy, Riddle zostawiła jej list, w którym trochę wyjaśniła. Porozmawiamy? – w jego głosie było czuć desperację, ale i zdeterminowanie.

Hermiona tego nie chciała. Teraz była pewna, że to ona się myliła. Malfoy nie zdradził jej z własnej woli. Nie mogła przyznać się do własnego błędu.

-Powiedz ‘nie’ – pomyślała. – Tak – usłyszała swój głos.

- Miona, naprawdę nie było tak, jak ci się wydaje. Po raz kolejny mówię, że nie zrobiłem tego z własnej woli. Co mam zrobić, żebyś mi uwierzyła? Te dni bez ciebie były straszne. Jesteś dla mnie ważna, naprawdę i… - nie dokończył, ponieważ zamknęła mu usta pocałunkiem.

_______________________________________________________

Hejko :D

Dosyć długo mnie tu nie było ._. Wszystko przez szkołę, piszę w tym roku SUM-y i chcę się przygotować jak najlepiej, mam nadzieję, że zrozumiecie xd

Ten rozdział jest przedostatni, czeka nas jeszcze jeden i epilog, łącznie 25 :D 

Nie wiem kiedy ukaże się kolejny rozdział, mam nadzieję, że niedługo ;-;

Nie będę przynudzać, pewnie i tak nikomu nie chce się tego czytać, więc proszę tylko o opinię w komentarzu ;)

Mrs Black ♥