Rozdział 1

Ładna dziewczyna, ubrana w sukienkę w kwiatki i dżinsową kurtkę z małą, białą torebką przemierzała ulice mugolskiego Londynu. Szła dość szybko, ale wydawała się zamyślona. Hermiona Granger. Śpieszyła się, bo za 5 minut odjeżdżał Hogwart Express. Teleportowała się w jakimś ciemnym zaułku i resztę drogi zamierzała przejść pieszo. Znalazła się na dworcu King’s Cross i biegiem przeprawiła się przez barierkę. Znalazła się na peronie 9 i ¾ .

Uwielbiała ten widok, ogromna, czerwona lokomotywa i dziesiątki, a może nawet setki uczniów rozmawiających z przyjaciółmi i z pośpiechem żegnających się z rodzicami. Poczuła ukłucie w sercu. Ona nie widziała swoich rodziców już ponad rok. Kiedy wraz z Harrym i Ronem wyruszała na wyprawę w celu zniszczenia horkruksów Lorda Voldemorta, wyczyściła im pamięć, aby nie groziło im niebezpieczeństwo. Kochała ich i nie chciała, aby coś im się stało. Niestety, kiedy wojna się skończyła, Hermiona nie mogła odnaleźć rodziców. Mimo to, postanowiła ukończyć szkołę. Harry i Ron, jej najlepsi przyjaciele postanowili zostać aurorami bez kończenia Hogwartu. Było jej przykro, ale nie miała im tego za złe.  Zawsze będzie mogła się z nimi spotykać w Hogsmeade, no i jest jeszcze Ginny. Teraz będzie z nią w jednej klasie. Dziewczynie było przykro, że to już jej ostatni rok, kochała Hogwart, był jej drugim domem.

Hermiona  nie miała czasu szukać przyjaciółki na peronie, podejrzewała, że Ginny jest już w pociągu.  Z pośpiechem weszła do Expressu i zaczęła go przemierzać w poszukiwaniu wolnego przedziału.

W połowie pociągu spotkała  Lunę Lovegood, zamienia z nią kilka słów i zapytała o Ginny. Ruszyła w kierunku wskazanym przez dziewczynę. Przyjaciółkę znalazła w jednym z ostatnich przedziałów.

-Ginny! – krzyknęła i rzuciła się jej na szyję.

-Miona! Tęskniłam za tobą. – odpowiedziała Ruda.

Dziewczyny przytulały się jeszcze przez kilka sekund po czym usiadły. Na półce stały już kufer Ginny i klatka z jej puszkiem pigmejskim, Arnoldem. Na szczęście Hermiona miała swoje kufry zmniejszone w swojej małej torebce.

Pociąg ruszył. Przyjaciółki rozmawiały jeszcze przez kilkadziesiąt minut, kiedy do przedziału wparował Draco Malfoy.  O nie! Był ostatnią osobą, którą Hermiona chciała widzieć!

- Granger, rusz tyłek i pomóż mi patrolować korytarze. – powiedział chłopak.

-Co? – zapytała niezbyt inteligentnie Gryfonka.

- Merlinie! Granger, wiedziałem, że jesteś głupia, ale, że aż tak? Prefekci Naczelni mają obowiązek co jakiś czas sprawdzać wagony. Zrozumiałaś? – zapytał powoli, jakby Hermiona była niezbyt inteligentna. – Na moje nieszczęście ktoś zrobił i ciebie Prefektem, więc  chodź, bo chcę mieć to już za sobą. Jasne?

O nie, tylko nie to! Malfoy Prefektem Naczelnym?!  To musi być jakaś pomyłka. To znaczy, że będzie musiała z nim spędzać o wiele więcej czasu, niż by sobie tego życzyła.  Jak ona go nienawidziła, dręczył ją od pierwszego roku, a teraz będzie musiała z nim patrolować korytarze, przygotowywać uroczystości i Merlin wie, co jeszcze!

- Tak. – tylko tyle była w stanie wydusić z siebie brązowowłosa – Chodźmy.

Kiedy wyszli na korytarz w końcu odzyskała mowę.

- Słuchaj Malfoy, nie mam najmniejszej ochoty spędzać  z tobą czasu. Ja pójdę od połowy pociągu do przodu, ty do tyłu.

- Oczywiście – odpowiedział ze złością Ślizgon,  nienawidził, kiedy ktoś mu rozkazywał! -  Co ona w ogóle sobie myśli?! Powiedziała to tak, jakbym to  ja chciał spędzać z nią czas. Mnie  też się to nie uśmiecha. Mam przyjaciół, którym chciałbym poświęcić czas, który będę zmuszony spędzać z przemądrzałą szlamą, panną Wiem-To-Wszystko – pomyślał.

Hermiona szybko sprawdziła swoją część pociągu. Kiedy wracała do Ginny, minęła się z Malfoyem, któremu posłała pełne nienawiści spojrzenie.

Wróciła do przedziału, ale nie spotkała tam przyjaciółki. Pomyślała, że może Ruda jest z Luną i Nevillem. Wyjęła ze swojej torebki zaczarowanej zaklęciem zwiększająco – zmniejszającym  grubą książkę i zatopiła się w lekturze. Ten stan jednak nie trwał długo. Czytała właśnie bardzo ciekawy rozdział o animagii, kiedy usłyszała głośny, kobiecy krzyk. Odłożyła książkę i wybiegła z przedziału. Na jej nieszczęście z przedziału naprzeciwko dokładnie w tej samej chwili wybiegł Draco. Zderzyli się i oboje upadli na ziemię.

-Uważaj jak chodzisz szlamo! –warknął blondyn, po czym wstał i poszedł w stronę, z której wciąż dobiegał hałas.

Zwabiony krzykiem przyjaciela z przedziału wyszedł czarnoskóry Ślizgon- Blaise Zabini. Popatrzył na odchodzącego Ślizgona i dziewczynę wciąż leżącą na ziemi. Bez wahania podał jej rękę i pomógł wstać.

-Dziękuję- powiedziała zmieszana Hermiona, spodziewała się wszystkiego, ale nie pomocy od Ślizgona, a do tego przyjaciela Dracona Malfoya.

- Oh, nie dziękuj. Pomoc pięknej kobiecie, to dla mnie przyjemność. Blaise Zabini, dla przyjaciół Diabeł – ponownie podał dziewczynie rękę i uśmiechnął się czarująco.

- Hermiona Granger – odwzajemniła uścisk ręki z ogromnym zdziwieniem, on właśnie nazwał ją piękną kobietę i to bez żadnej ironii w głosie! Gryfonka powiedziała coś, że musi iść sprawdzić co to za hałas i oddaliła się prawie biegąc.

Z daleka zauważyła platynowe włosy chłopaka. Stał i ze złością rozmawiał z jakimś trzecio-roczniakiem.

- Co się dzieje? –zapytała Hermiona

- Wyobraź sobie Granger, że ten bachor…

-Malfoy!- krzyknęła oburzona dziewczyna

- Ehh… ten uczeń biegał po korytarzu z jakąś głupią zabawką, która wydawała ten nieznośny dźwięk.-odpowiedział Ślizgon.

- Spokojnie, Malfoy, wracaj do przedziału, ja się tym zajmę.

Zrezygnowany chłopak odwrócił się i odszedł w swoją stronę. Brązowowłosa upomniała trzecioklasistów i wróciła do przedziału. Spotkała tam Ginny.

- Miona, gdzie się tak długo podziewałaś, miałaś tylko sprawdzić korytarze.

- Oh, nie. Wróciłam, ale później musiałam opanować pewną sytuację. Nic ważnego. Ale stało się też coś bardzo dziwnego. – Opowiedziała jej całą sytuację z Zabinim.

- Naprawdę tak powiedział? – zapytała zdziwiona Wasleyówna. Druga Gryfonka przytaknęła.

- Wiesz, nawet Ci zazdroszczę- powiedziała po chwili Ginny.

-Co?! – Krzyknęła Hermiona

- No wiesz, Blaise jest przystojny – odpowiedziała Ruda

- Podoba Ci się?!

- Tego nie powiedziałam, lepiej się spakuję już dojeżdżamy do Hogwartu.

Dziewczyny zabrały kufry, wyszły na stację Hogsmeade i usiadły w powozie, który miał je zawieźć do szkoły. Po uroczystej kolacji dyrektorka, Minerwa McGonagall powitała ich w szkole. Po uczcie Hermiona ruszyła w stronę wieży Gryffindoru, była wyczerpana. Stanęła pod portretem Grubej Damy i uświadomiła sobie, że nie zna hasła. Nagle usłyszała za sobą głos.

- Panno Granger – odwróciła się i zobaczyła dyrektorkę – Jako Prefekt Naczelna masz prawo do prywatnego dormitorium. To jest zaklęcie, dzięki, któremu otworzysz pokój. – Profesorka podała jej karteczkę- To te drzwi.

- Dziękuję, Pani dyrektor – odpowiedziała uprzejmie Hermiona i skierowała się w stronę wskazaną przez nauczycielkę. 

Wypowiedziała zaklęcie z kartki i otworzyła drzwi. Stanęła jak spetryfikowana. Zobaczyła piękny, duży, ale jednocześnie przytulny pokój, a właściwie małe mieszkanie. Na wprost drzwi znajdowało się okno i drzwi na mały taras z widokiem na hogwardzkie jezioro. Po prawej stronie był kominek, a naprzeciw bordowa kanapa. Po lewej stronie zobaczyła inne drzwi. Jak się okazało jedne prowadziły do pięknie zdobionej łazienki z ogromną wanną, a drugie do sypialni.

Była zachwycona. Szybko się wykąpała, przebrała w piżamę i rzuciła na łóżko. W ciągu minuty odpłynęła w objęciach Morfeusza.