Rozdział 5

Środa, nie licząc oczywiście weekendu, była ulubionym dniem tygodnia Hermiony. Głównie dlatego, że miała wtedy swoje ulubione lekcje. Na dodatek wszystkie były z Krukonami lub Puchonami, więc nie była narażona na towarzystwo uczniów domu węża. Gryfonka wiedziała, że taki konflikt jest bezsensowny, jednak większości Ślizgonów nie dało się lubić. A przynajmniej tych, z którymi rozmawiała chociaż raz. Wyjątkiem był Blaise. Nie wiedziała, dlaczego zaczął się z nią przyjaźnić, ale wydawało się, że był szczery. Zawsze wydawał się jej otwartą osobą, ale kiedy Voldemort rósł w sile, nie mógł przyjaźnić się z Gryfonką, a do tego szlamą.

Dziewczyna leżała na dużym łóżku w swoim dormitorium i pisała wypracowanie o animagii na transmutację. Bardzo zaciekawił ją ten temat i poważnie zastanawiała się, czy nie zostać animagiem.

Skończyła pisać, odłożyła pergamin i pióro i spojrzała na zegarek. Musiała iść na kolejny, na szczęście ostatni już szlaban z Malfoyem. Była ciekawa, co wymyślił. Zabrała różdżkę i wyszła z dormitorium. Zaczęła schodzić po schodach, kiedy uświadomiła sobie, że nie wie, gdzie ma się spotkać z blondynem. Nie zastanawiała się długo, bo na drugim końcu korytarza obaczyła Ślizgona.

- Witaj Malfoy- powiedziała, siląc się na uprzejmy ton.

- Cześć.

- To… co mam dzisiaj robić? – była pewna, że Ślizgon wymyślił jej jakieś nudne zajęcie.

- A kto powiedział, że masz coś robić? – zapytał uśmiechając się lekko.

- To jest mój szlaban, więc pomyślałam, że…

- Granger, skończyłaś sprzątać wczoraj, zapomniałaś? – uśmiechnął się ironicznie – Dzisiaj idziemy na spacer.

- Co? – dziewczyna prawie krzyknęła – to bez sensu, jeśli nie mam niczego robić to wrócę do dormitorium, skończę pracę domową i…

- Nie. To jest twój szlaban, ja cię pilnuję, więc idziemy na spacer. – Powiedział stanowczo. Nie znosił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał.

Hermiona stwierdziła, że nie ma sensu się kłócić i westchnęła zrezygnowana. Ruszyli w stronę wyjścia zamku.

Był wrześniowy wieczór, słońce powoli chowało się za horyzontem, ale wciąż było ciepło. Hermiona mimowolnie się uśmiechnęła. Nie umknęło to uwadze chłopaka.

-  Czemu się szczerzysz, Granger? – zapytał z charakterystycznym dla niego uśmiechem.

Wzruszyła ramionami.

- Po prostu jest ładny dzień.

- Eh, co za różnica, czy świeci słońce, czy nie?

- Takie dni kojarzą mi się z dzieciństwem. Z rodzicami – uśmiech znikł z jej twarzy – Szkoda, że nie mogę ich zobaczyć, albo przynajmniej wiedzieć, co u nich – sama nie wiedziała, dlaczego mówi to człowiekowi, którego uważała z a wroga.

- Jak to? – zapytał zdezorientowany Draco – Napisz list…

- To nie takie proste – uśmiechnęła się smutno – Na początku poprzednich wakacji zmodyfikowałam im pamięć, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. Wyjechali do Australii, zawsze o tym marzyli. Po wojnie próbowałam ich odnaleźć, ale nie natrafiłam na żadne ślady. Wiem tylko, że przed świętami opuścili Australię – westchnęła cicho

- Oh, eee… ja… przepraszam, nie wiedziałem – powiedział zmieszany.

 Nie do wiary! Idą sobie spokojnie przez błonia, rozmawiają o rodzicach Hermiony, a do tego Malfoy ją przeprasza! Co się dzieje z tym światem?

- Nic nie szkodzi –powiedziała.

- Szukałaś ich przez całe wakacje?  - zapytał po chwili.

- Nie, po kilku tygodniach się poddałam  - powiedziała cicho. – Too… gdzie idziemy? – dodała po chwili.

- Em… do lasu?

- Co?! Zbliża się wieczór, a ty chcesz iść do Zakazanego Lasu? Na mózg ci padło? – zdenerwowała się.

- Czyżby nasza odważna Gryfonka się bała? – zapytał z ironicznym uśmiechem

- Nie skąd, po prostu nie chcę słuchać, jak panikujesz, tak jak w pierwszej klasie – teraz to ona uśmiechnęła się tryumfująco. Draco nienawidził, gdy się mu o tym przypominało.

- Nie bój się. Jeśli martwisz się tylko o mnie, to idziemy.

Hermiona zawahała się przez chwilę, przy wejściu do lasu. Nie chciała jednak, żeby Malfoy uznał ją za tchórza. Zebrała w sobie całą swoją gryfońską odwagę i ruszyła szybszym krokiem.

Szła ramię w ramię ze Ślizgonem. Rozmawiali o nieważnych rzeczach, jak ulubiony kolor, czy książki. Hermiona przekonała się, że blondyn jest bardzo inteligentny, jeśli nie dręczy słabszych. Przez chwilę brązowowłosa pomyślała, że chciałaby się z nim przyjaźnić, jednak szybko wybiła sobie te myśli z głowy. On wciąż był jej wrogiem.

Słońce chowało się powoli za horyzontem, a ścieżka od kilkuset metrów była tak wąska, że Hermiona szła przodem, a Draco tuż za nią.

- Malfoy, daleko jeszcze? Nie orientuję się tutaj – zapytała zaniepokojona

Nie doczekała się odpowiedzi. Odwróciła się, ale ku jej przerażeniu nie zobaczyła Ślizgona.

- Malfoy…? – zapytała z już wyraźnym niepokojem w głosie.

Nagle usłyszała jakiś szelest w krzakach obok. Pomyślała, że Ślizgon chce ją przestraszyć. Ruszyła w tamtym kierunku. Zdążyła jedynie zrobić kilka kroków, kiedy z zarośli wyszło jakieś zwierzę. Wyglądało jak połączenie wilka, niedźwiedzia i kilku innych groźnych gatunków. Nigdy wcześniej takie czegoś nie widziała, ale była pewna, że nie jest nastawione przyjaźnie. Sięgnęła do kieszeni i stanęła jak spetryfikowana. Nie miała przy sobie różdżki! Była pewna, że zabierała ją z dormitorium.

Zwierze patrzyła na nią przez sekundę, po czym jednym skokiem powaliło ją na ziemię. Poczuła przerażający ból w lewej ręce. Otworzyła oczy i zobaczyła kły rozszarpujące jej przedramię. Traciła bardzo dużo krwi. Wiedziała, że to już koniec. Nie miała przy sobie niczego, czym mogłaby się bronić. Zapadała się w ciemność…

Nim jeszcze otworzyła oczy, poczuła, że leży na czymś miękkim. Próbowała przypomnieć sobie co się stało. Miała szlaban z Malfoyem, byli w Zakazanym Lesie, coś ją zaatakowało. Chwileczkę… powinna już nie żyć. Ale to niemożliwe. Cały czas czuła rozrywający ból w ręce.

Powoli otworzyła oczy. Znajdowała się w wysokim pomieszczeniu, do którego, przez wielkie okna wpadało jasne światło. Była w skrzydle szpitalnym.

Jak ona się tu znalazła? Kto  ją uratował? Co się stało z Malfoyem? Ile już tutaj leży? – te i tysiące innych pytań kłębiły się w jej głowie. Spróbowała usiąść na łóżku, ale nie mogła. Wszystko ją bolało, miała już kogoś zawołać, kiedy otworzyły się drzwi od gabinetu pani Pomfrey.

- Oh, obudziłaś się już! Świetnie, wypij te eliksiry, poczujesz się lepiej – kobieta podała jej tacę,  na której stało kilka fiolek z eliksirami  w różnych kolorach.

- Dobrze, dziękuję, ale… - nie wiedziała o co dokładnie zapytać

- Teraz musisz odpoczywać, czas na pytania będzie później. – powiedziała Pani Pomfrey i nim Hermiona zdążyła się sprzeciwić, zniknęła w swoim gabinecie.

Eliksiry powoli zaczynały działać i brązowowłosa mogła usiąść na łóżku. Kiedy znalazła się w tej pozycji, rozejrzała się po pomieszczeniu. Była sama.

 Czy to Malfoy ją uratował? To niemożliwe. Kilka lat temu pragnął jej śmierci. Ale w pobliżu nie było nikogo innego. Gdzie on w ogóle zniknął?

Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk otwieranych drzwi. Do Skrzydła Szpitalnego weszli Ginny i Blaise.

- Miona, obudziłaś się! – krzyknęła Ginny i rzuciła się przyjaciółce na szyję.

- Jak się czujesz? – zapytał Zabini i ku jej zdumieniu, pocałował ją w policzek.

- Całkiem nieźle, przed chwilą się obudziłam, pani Pomfrey dała mi jakieś eliksiry i jest już lepiej. Ile już tu jestem?

- Dwa dni – powiedziała Ginny

- Oh, a co z Malfoyem? – zapytała zaniepokojona.

- Uratował cię, ale nic poważnego mu się nie stało. Jest w swoim dormitorium. Prosił Pomfrey, żeby nie musiał tu leżeć. – powiedział Blaise.

Hermiona rozmawiała z nimi jeszcze kilka minut, ale kiedy usłyszała ich pielęgniarka, od razu wyrzuciła przyjaciół gryfonki.

***

Znów szła przez Zakazany Las. Zimny wiatr sprawiał, że ciarki przechodziły po jej drobnym ciele, ubranym jedynie w poszarpaną sukienkę. Na rękach miała pełno zadrapań. Usłyszała kobiecy krzyk, który brzmiał dziwnie znajomo. Dochodził zza kilku potężnych drzew. Zacisnęła dłoń mocniej na różdżce i ruszyła w tamtą stronę. Za drzewami zobaczyła niedużą polanę. Na jej środku widniał ciemny kształt, wyglądał jak wysoki, wąski kamień. A obok niego trzy postacie. Dwie leżały na ziemi, najprawdopodobniej związane niewidzialnymi linami. Jej rodzice. Trzecia postać pochylała się nad nimi z różdżką. Z gardła Hermiony wyrwał się dźwięk, przypominający krzyk i jęk rozpaczy jednocześnie. Zakapturzony napastnik wypowiedział zaklęcie rozbrajające, za nim  zdążyła zareagować. Machnął różdżką i dziewczyna znalazła się obok niego, przywiązana do zimnego kamienia. Popatrzyła w twarz napastnika. W krwistoczerwonych oczach malowała się rządza śmierci. Odwrócił się w stronę państwa Granger, wykonał ruch różdżką i zimnym głosem, przypominającym syk węża wypowiedział dwa słowa. Avada Kedavra. Hermiona ze łzami w oczach zaczęła krzyczeć, próbowała się uwolnić. Strach zniknął, teraz była w niej tylko gryfońska natura i chęć zemsty. Nagle usłyszała kolejny głos, stanowczy, ale delikatny. Tak bardzo nie pasujący do tej przerażającej scenerii.

- Granger, obudź się. Słyszysz mnie? To tylko sen. – blondyn jedną ręką trzymał dłoń Hermiony, a drugą delikatnie potrząsał jej ramieniem. Był ciekawy, co takiego jej się przyśniło.

*

Otworzyła oczy i zobaczyła Ślizgona siedzącego obok niej na łóżku. Natychmiast wstała.

- To twoja różdżka. Jak się czujesz?

-  Nie źle. Ale… co ty tu robisz? I co się stało?

- Przyszedłem zobaczyć jak się czujesz, ale spałaś, więc postanowiłem poczekać – nie powiedział, że nie chciał jej budzić, bo wyglądała uroczo, kiedy spała.  – Więc byliśmy w Zakazanym Lesie, zatrzymałem się na chwilę i straciłem cię z oczu. Poszedłem dalej, zauważyłem twoją różdżkę, pomyślałem, że coś mogło się stać. Poszedłem dalej i zobaczyłem jak to COŚ cię atakuję. Rzuciłem na to Avadę, bo nie miałem innego wyjścia. Byłaś nieprzytomna. Szybko przyniosłem cię tutaj. Ale to nie ważne. Miałaś koszmar? Co się stało?

- Oh nie, to nic. Często mi się to śni. Cały czas to samo. Powinnam wiedzieć, że to tylko sen, ale nie mogę. Wszystko wydaje się takie realistyczne.  – opowiedziała Ślizgonowi swój sen.

- Nie martw się, na pewno są bezpieczni, Voldemorta nie ma, nic im nie grozi. – powiedział szeptem i objął ją ramieniem.

Kiedy ich ciała się zetknęły oboje poczuli to samo. Nie wiedzieli tylko, co to jest. Zniknęła nienawiść, która budowała się przez 7 długich lat. Oboje przestali się oszukiwać. Chciała się z nim przyjaźnić, nie tylko, żeby pomóc Harremu. Brakowało jej przyjaciela. Miała Ginny, ale od zawsze wolała towarzystwo chłopaków.

- Dziękuję – powiedziała cicho. – Pójdę już spać.

- Więc nie przeszkadzam. Dobranoc – powiedział i uśmiechnął się do niej. Nie był to jednak ironiczny uśmiech, jakim zazwyczaj ją obdarzał. Chyba pierwszy raz w życiu uśmiechnął się do niej szczerze.

Rano Hermiona obudziła się jak nowonarodzona. Pani Pomfrey powiedziała, że wieczorem będzie mogła wróci do siebie. Gryfonka się ucieszyła, musiała uzupełnić notatki z trzech dni! Po obiedzie nalegała, żeby mogła już pójść. Pielęgniarka  zgodziła się bardzo niechętnie i dała jej kilka fiolek z eliksirami, gdyby poczuła się gorzej. Ale dziewczyna była pewna, że to nie jest konieczne. Czuła się świetnie, a na jej przedramieniu nie było nawet śladu.

Właśnie robiła notatki z zaklęć, kiedy usłyszała pukanie w szybę. Sowa Harrego. Szybko otworzyła okno, wpuściła sowę i za pomocą różdżki napełniła miseczkę wodą. Była naprawdę wdzięczna Malfoyowi. Nie miała pojęcia co by zrobiła, gdyby jej nie znalazł.

Odwiązała list od nóżki sowy.

Droga Hermiono!

Chciałbym się z Toba spotkać, żeby omówić TĘ sprawę. Wiem, że możesz mieć problemy, po naszym ostatnim spotkaniu, dlatego proszę, odpisz szybko.

Twój przyjaciel, Harry.

Hermiona obiecała sobie, że następnego dnia poprosi o zgodę McGonagall, wzięła szybką kąpiel i zasnęła.

~~*~~
Rozdział jest okropny, ale chciałam coś dodać. Jakoś mniej weny :/ Mam nadzieję, że kolejny będzie lepszy.
JEŚLI TO CZYTASZ, PROSZĘ, ZOSTAW KOMENTARZ. LICZĘ NA DOBRE RADY ;)