Rozdział 16

- Witajcie w pierwszym dniu nauki w nowym roku. W tym semestrze do siódmej klasy dołączy nowa uczennica – w tym momencie do sali weszła dziewczyna, miała długie, lekko kręcone ciemne włosy, była średniego wzrostu, ale mimo to robiła naprawdę duże wrażenie. – Przybyła do nas ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa Brujería. Powitajmy Venus Meropę Riddle.

Kiedy Hermiona to usłyszała, niemal natychmiast przestała myśleć o Draco. Do jej głowy napłynęły setki nowych myśli. Czy to krewna Voldemorta? Dlaczego dołącza do Hogwartu w drugim semestrze? Co ma zamiar zrobić? Czy jest zła? Czy Ministerstwo Magii o tym wie? Zakodowała sobie w głowie, że musi napisać do Harry’ego.

W tym czasie Venus podeszła do krzesła i nałożyła Tiarę Przydziału.

- SLYTHERIN – krzyknęła, pod dość długim namyśle.

Przy stole Domu Węża rozległy się brawa, a młoda Riddle usiadła niedaleko Astorii Greengrass i zaczęła z nią rozmowę.

- Genialnie się dobrały – powiedziała Hermiona do Ginny wskazując głową na dwie Ślizgonki.

- Myślisz, że to JEGO rodzina? – w głosie Ginny było czuć lekką nutkę strachu.

- Nie wiem – odparła krótko starsza Gryfonka.

Hermiona do końca śniadania nie zjadła niczego cały czas zastanawiając się nad tajemniczym pojawieniem się dziewczyny w szkole. Ożywiła się dopiero przed Eliksirami. Chyba po raz pierwszy w życiu cieszyła się na myśl o lekcji ze Ślizgonami. To była świetna okazja, żeby dowiedzieć się czegoś o nowej uczennicy. Kiedy weszła do klasy, kilka ławek było już zajętych, ale nie zauważyła obiektu swojego zainteresowania. Usiadła na swoim miejscu, otworzyła podręcznik i z zaciekawieniem zaczęła studiować jakiś temat. Po chwili poczuła, że ktoś zajął miejsce obok niej. Odwróciła głowę w prawo i dostrzegła Draco. Uśmiechnęła się do niego.

- Cześć.

- Cześć – również odpowiedział uśmiechem.

- Wiesz o co chodzi…? - zaczęła Hermiona.

- Nie mam pojęcia, to jest dla mnie tak dużym szokiem, jak dla wszystkich innych – blondyn chciał cos jeszcze dodać, ale w tej chwili do klasy weszła Venus, a za nią profesor Slughorn.

Dziewczyna, z braku innych miejsc, usiadła obok Parvati Patil w ławce naprzeciwko Hermiony. Nauczyciel podszedł do swojego biurka, wyjął podręczniki i zaczął mówić charakterystycznym dla niego głosem.

- Jako, że już niedługo piszecie OWTM-y, od dzisiaj zaczniemy powtarzać wszystko, czego nauczyliście się przez te siedem lat w Hogwarcie. Będę zadawał pytania, za które będzie można zdobyć punkty dla domu. Jeśli znacie odpowiedź, podnieście rękę. Zaczniemy od czegoś łatwego. Co otrzymamy dodając sproszkowany korzeń asfodelusa do nalewki z piołunu?
Ręka Hermiony natychmiast wystrzeliła w górę, co nie zdziwiło nikogo.

- To może – zaczął profesor – Panna Riddle.

Szatynka  dopiero teraz zorientowała się, że nowa uczennica podniosła rękę.

- Dodając sproszkowany korzeń asfodelusa do nalewki z piołunu otrzymamy Wywar Żywej Śmierci – jej głos był melodyjny, cichy, ale stanowczy i zawierał tę nutę sarkazmu, tak charakterystyczną dla uczniów domu Salazara.

- Doskonale! Pięć punktów dla Slytherinu – odezwał się Slughorn, widocznie usatysfakcjonowany odpowiedzią. – Kolejne pytanie. Czym charakteryzuje się Veritaserum? Panno Granger, proszę – powiedział widząc uniesioną dłoń Gryfonki.

- Veritaserum jest eliksirem prawdy. Osoba, która go wypije, odpowiada na zadane pytania szczerze i wyczerpująco. Warzenie trwa około miesiąca, a składniki są trudno dostępne. Do tego, samo przyrządzenie nie należy do najłatwiejszych. Wystarczą trzy krople mikstury, aby zmusić każdego do ujawnienia swoich najgłębszych sekretów. Prawidłowo uwarzony, powinien być bezbarwny i bezwonny, więc praktycznie nie sposób go wykryć.

- Wspaniale! Pięć punktów dla Gryffindoru.

Po dwóch następnych pytaniach, Slughorn zorientował się, że na tym poziomie zaawansowania są jedynie dwie uczennice – Hermiona Granger, która zawsze wie wszystko i Venus Riddle. Reszta lekcji minęła na rywalizacji obu dziewczyn. Profesor na przemian udzielał im głosu, a one bezbłędnie odpowiadały. Hermionę zaczęło to denerwować, w końcu to ona zawsze była najlepsza. Właściwie była już pewna, że ta dziewczyna jest do niej wrogo nastawiona i jej obecność nie przyniesie niczego dobrego. Gryfonka już miała odpowiadać na kolejne pytanie, kiedy rozległ się dzwonek. Obie zdobyły po 50 punktów. Szatynka lekko się zdenerwowała, na Merlina, przecież nikt nie może być mądrzejszy od niej. Postanowiła, że od razu po lekcjach uda się do biblioteki i tak też zrobiła. Pisała wypracowanie na Zaklęcia, kiedy ktoś przysiadł się naprzeciwko niej. Oderwała głowę od pergaminu i spojrzała na przybysza. Jakież było jej zdziwienie, gdy zobaczyła Venus Riddle. Czego mogła od niej chcieć? Zanim jednak zaczęła rozważać cele nowej uczennicy, ta się odezwała.

- Cześć. Ty jesteś Hermiona Granger, prawda? – zapytała z uśmiechem na ustach. – Jestem Venus. Venus Riddle – nazwisko wypowiedziała już nieco ciszej.

-  Hej, zgadza się – odpowiedziała nadal zdziwiona Gryfonka.

- Chciałam ci pogratulować. Niewiele osób w naszym wieku może wykazać się taką wiedzą.

- Och, eee… dzięki. Ty też wiesz bardzo dużo.

- No tak. Ale to dlatego, że w Brujería wybieramy jeden przedmiot, którego uczymy się na bardzo zaawansowanym poziomie.

- Rozumiem. Więc, wcześniej uczyłaś się w Hiszpanii? – Hermiona uznała tę rozmowę za świetną okazję dowiedzenia się czegoś więcej o tajemniczej Ślizgonce.

- Tak. Przeniosłam się tutaj z powodów… rodzinnych – odpowiedziała.

- I jak podoba ci się u nas? – zapytała szatynka, czując, że rozwijanie tematu rodziny byłoby podejrzane.

- Jest świetnie, mimo, że jestem tutaj dopiero jeden dzień. Och, robisz zadanie, nie będę przeszkadzać. Miło było cię poznać – powiedziała patrząc na pergamin leżący na biurku.

- Ciebie też – odpowiedziała Hermiona i wróciła do pisania wypracowania, kiedy dziewczyna odeszła.

To była naprawdę dziwna sytuacja. Na Merlina! Przecież ona jest Ślizgonką, do tego, prawie na pewno rodziną Voldemorta. I tak po prostu, jak gdyby nigdy nic, podchodzi sobie do niej, do Gryfonki, a do tego Gryfonki, która pomogła w zabiciu Czarnego Pana. Ale Hermiona stwierdziła, że w końcu ta rozmowa jej nie zaszkodziła, a jeśli ta cała Venus ma wobec niej jakieś złe plany, to z pewnością jeszcze nieraz (nie raz?) nadarzy się okazja do rozmowy.  Znów poczuła się jak w poprzednich latach w Hogwarcie, kiedy z Harry’m i Ronem rozwiązywała zagadki, które ich nie dotyczyły.

Długo zastanawiała się nad intencjami młodej Riddle, dlatego wypracowanie skończyła pisać dopiero po dwóch godzinach. Wróciła do dormitorium i kiedy rzuciła torbę z książkami na sofę, usłyszała ciche pukanie w szybę. Podeszła do okna i wpuściła do środka sowę, która należała do Harry’ego.

Droga Hermiono!

Jak zapewne już wiesz, do Hogwartu dołączyła nowa uczennica. Venus Riddle. I domyślam się, że spędziłaś mnóstwo czasu nad zastanawianiem się nad jej pochodzeniem. I pewnie miałaś rację, jest rodziną Voldzia. Nawet bliską rodziną. Venus Meropa Riddle jest córką Lorda Voldemorta. To może wydawać się nieprawdopodobne, ale Tom zabawił się z jakąś czarownicą. Nie wiedział o istnieniu córki, jej matka ją ukrywała, nadała jej jedynie drugie imię po babci. Sama Venus też nie wiedziała o swoim pochodzeniu. Wydało się to niedawno, po śmierci jej matki, Toris Greengrass. I  ponownie, Twoje przypuszczenia są słuszne. Jej matka była ciotką Astorii Greengrass, więc są kuzynkami. Mimo, że niczego nie udowodniono Venus, to proszę, uważaj na nią, nie wiadomo, jakie ma do nas nastawienie.

Trzymaj się ciepło,

Harry.

I właśnie w ten sposób jej wątpliwości zostały rozwiane. W tym momencie cieszyła się, że Harry pracuje w Ministerstwie. Nadal była jednak ciekawa, jak usposobiona jest Venus. Mimo, że nie znała Voldemorta, była jego córką, w jej żyłach płynęła krew najpotężniejszego czarnoksiężnika.

Wzięła do ręki pergamin i napisała odpowiedź.

Harry!

Dziękuję za list, dużo wyjaśniłeś. Dzisiaj na Eliksirach, Venus wykazała się dużymi umiejętnościami. Zdobyła tyle samo punktów co ja! Później, kiedy byłam w bibliotece, podeszła do mnie i pogratulowała mi wiedzy. Dziwne… Ale wydawała się miła. Jeśli czegoś się dowiem, na pewno napiszę!

Pozdrawiam  Ciebie i Rona,

Hermiona

Gryfonka przywiązała list do nóżki sowy Harry’ego i wypuściła ją przez okno. Postanowiła, że następnego dnia opowie wszystko Draco. On nie wydawał się zażenowany czy zły z powodu tego pocałunku. Zachowywał się, jakby nic się nie stało. Hermiona była ciekawa, co takiego on czuje do niej. Bo nie mogła ukryć przed samą sobą, że ten Ślizgon stawał się dla niej coraz ważniejszy.  

___________________________________________________________________________

Rozdział 16 trochę krótki, ale nie bardzo wiedziałam, co i jak napisać :/ Właściwie, teraz też nie wiem co napisać. Jedynie to, że ostatnio pojawia się coraz mniej komentarzy :/ Dlatego delikatny szantaż :3 Następny rozdział nie pojawi się, jesli nie będzie tutaj przynajmniej sześciu komentarzy. Każdy z nich jest bardzo motywujący i jest wyrazem szacunku za moją pracę i czas poświęcony w prowadzenie tego bloga.

Pozdrawiam, 

Mistress Black