Rozdział 19

Spróbowała się przeciągnąć, jednak skutecznie uniemożliwiła to czyjaś ręka na jej talii. Otworzyła oczy. W pierwszej chwili była nieco zdezorientowana, jednak powróciły wydarzenia z poprzedniego wieczoru. Uśmiechnęła się do siebie. Popatrzyła na chłopaka śpiącego obok. Platynowe włosy opadały mu na twarz. Wyglądał tak… niewinnie. Przysunęła się bliżej i delikatnie go pocałowała. Blondyn niechętnie otworzył oczy. Jednak, kiedy zobaczył Hermionę, uśmiechnął się w ten zniewalający sposób.

- Dzień dobry – powiedział i ją pocałował.

Szatynka z przyjemnością oddała się tej pieszczocie. Po chwili Draco zaczął schodzić z pocałunkami na szyję. Nagle rozległ się donośny trzask. Oboje odwrócili się w stronę, z której dochodził. Przy łóżku stał skrzat z tacą pełną kanapek i dwoma kubkami kawy.

- Śniadanie dla panicza Malfoya – odezwał się skrzat piskliwym głosem.

- Dzięki, możesz już iść – burknął Ślizgon ewidentnie niezadowolony z takiego obrotu sprawy.

Skrzat odłożył tacę na stolik, ukłonił się i natychmiast zniknął. Hermiona popatrzyła na niego pytającym wzrokiem.

- Wczoraj, kiedy wracaliśmy przez kuchnię poprosiłem go o to – odpowiedział, widząc wyraz jej twarzy.

- Malfoy, nie można wykorzystywać skrzatów! – obrzuciła go gniewnym wzrokiem.

Chłopak przewrócił oczami, wstał z łóżka, zabrał tacę ze stołu i wrócił do Gryfonki. Bez słowa usiadł obok, a jedzenie położył na łóżku.

Mimo, że Hermiona była na niego zła, to musiała przyznać, ze to było bardzo miłe z jego strony. Śniadanie zjedli w miłej atmosferze, chociaż nie obeszło się bez sprzeczek. Ślizgon utrzymywał, że skrzaty istnieją po to, aby służyć czarodziejom. Natomiast Gryfonka, jako założycielka Stowarzyszenia WESZ, upierała się, że skrzaty powinny być wolne, gdyż są osobną rasą, jak centaury, czy gobliny. Draco, nie mogąc słuchać jej zrzędzenia, zamknął jej usta pocałunkiem.

Kiedy skończyli, blondyn jednym machnięciem różdżki odesłał tacę z kubkami do kuchni.

- Granger, dzisiaj o 17 idziemy na imprezę w Slytherinie.

- Co? Nie, Draco, nie mam ochoty wychodzić – odpowiedziała.

- Ale ja nie pytałem, tylko powiedziałem, że idziemy – powiedział posyłając jej łobuzerski uśmiech.

- Jesteś zbyt pewny siebie. A może ja nie chcę nigdzie z tobą iść?

Chłopak pochylił się nad nią.

- A nie chcesz? – wyszeptał z ustami tuż przy jej wargach.

- Muszę się zastanowić – odparła z zalotnym uśmiechem.

Ślizgon czekał tylko na to. Wpił się w jej usta.

- Ewentualnie… Mogłabym pójść.

Posłał jej zwycięski uśmiech. Hermiona popatrzyła na zegarek. Było 7.30, została godzina do zajęć. Pożegnała się z Malfoyem i za pomocą sieci Fiuu, przeniosła się do swojego dormitorium. Wzięła szybki prysznic, na rurki i białą koszulkę z nadrukiem narzuciła szaty Gryffindoru, zabrała torbę z książkami, różdżkę i wyszła z pokoju. Jako, że jadła śniadanie, nie schodziła do Wielkiej Sali, tylko udała się prosto pod salę Zaklęć. Wyjęła z torby podręcznik i zaczęła czytać dzisiejszy temat. Po kilku minutach z zaczytania wyrwał ją głos przyjaciółki.

- Miona! Gdzie ty wczoraj byłaś?! Kobieto, martwiłam się o ciebie – powiedziała.

- O, cześć Gin. Byłam w Hogsmeade z Malfoyem.

- W Hogsmeade? – podniosła pytająco brew. – Po co?

Hermiona się zarumieniła.

- Merlinie, Miona, opowiadaj! – Ruda potrafiła ją bezbłędnie rozszyfrować.

Panna Granger opowiedziała Ginny większość, pomijając niektóre nieistotne szczegóły. Mina Ginewry, kiedy skończyła opowiadać, była bezcenna. Po chwili jednak się ogarnęła.

- Idziecie na imprezę w Slytherinie? – zapytała.

- Zostałam zmuszona. A wy?

- Tak, Blaise mnie zaprosił. Przyjdę do ciebie o 16 – powiedziała.

W tym samym czasie rozległ się dzwonek, a profesor Flitwick otworzył drzwi do klasy.

Lekcje minęły zadziwiająco szybko. Hermiona, już z przyzwyczajenia, chciała iść do biblioteki, żeby odrobić prace domowe, kiedy przypomniała sobie o imprezie. Niechętnie powlekła się schodami na siódme piętro. Weszła do dormitorium i rzuciła torbę na fotel. Powiesiła szkolne szaty na oparciu sofy i z braku lepszego zajęcia chwyciła książkę ze stołu.

Kilkadziesiąt minut później ciszę przerwało pukanie do drzwi. Zanim jednak zdążyła odpowiedzieć, do środka wparowała Ginny, z ogromną kosmetyczką w jednej ręce i jakimiś ubraniami w drugiej.

- W co się ubierasz? – zapytała od razu.

- Nie wiem jeszcze.

Weasley popatrzyła na nią wzrokiem mordercy i bez słowa ruszyła do sypialni starszej Gryfonki. Hermiona, chcąc nie chcąc, poszła za nią. Ginny siedziała przy toaletce i robiła sobie makijaż, a Hermiona podeszła do szafy. Po chwili wyjęła z niej czarne, obcisłe rurki, czerwoną koszulkę z dość głębokim dekoltem i czarne, niezbyt wysokie szpilki. Kiedy się ubrała, usiadła na krześle przed toaletką, które przed chwilą zwolniła Ruda. Nałożyła tylko tusz do rzęs i jasnoróżowy błyszczyk. Wyglądała całkiem inaczej niż Ginny. Jej przyjaciółka była ubrana w białą sukienkę, rozkloszowaną od pasa. Po bokach w talii miała dwa wycięcia. Jej czarne szpilki były niebotycznie wysokie, a makijaż wyzywający. Taka drapieżność genialnie pasowała do jej charakteru.

Kiedy zegar wskazywał 16.45 ruszyły schodami w dół. Ślizgoni mieli czekać na nie w sali wyjściowej i tak było. Przywitali się i ruszyli w stronę lochów. Stanęli przed pustą, wilgotną ścianą, a kiedy Blaise wypowiedział hasło, ukazało się przejście do Pokoju Wspólnego Slytherinu.

Wszystkie sofy, fotele i stoły ustawiono wzdłuż ściany, a obok kominka mieścił się bar. Po prawej stronie od drzwi jakiś Ślizgon z piątej klasy puszczał muzykę z mugolskiego sprzętu. Hermiona była tym zdziwiona, nie spodziewała się jakiegokolwiek powiązania uczniów Slytherinu z mugolami.

 Już po chwili Blaise porwał Ginny na parkiet, a Draco i Hermiona poszli w ich ślady. Po kilku przetańczonych piosenkach ruszyli w stronę baru. Zamówili po szklance Ognistej Whiskey i zaczęli rozmawiać, kiedy nagle muzyka umilkła. Wszyscy popatrzyli w stronę DJ-a. Na stół ze sprzętem wdrapywał się Blaise. Hermiona szybko przeczesała wzrokiem pomieszczenie, ale nigdzie nie dostrzegła płomiennowłosej przyjaciółki.

- Pewnie zastanawiacie się, misiaczki, po co was tutaj zebrałem – zaczął nie do końca trzeźwy Ślizgon. – Otóż muszę wam coś ogłosić.

Blaise otwierał już usta, żeby coś powiedzieć, kiedy nagle, z jakiegoś korytarza wybiegła Ginny.

- Zabini! Co ty, do jasnej cholery wyprawiasz?! – krzyknęła, była okropnie zła.

- Och, Ginny, kochanie! – uśmiechnął się, próbując ratować sytuację.

Ruda jednak nie słuchała, podeszła do stołu, na którym nadal stał i pociągnęła go w dół. Weasley, mimo swojej drobnej budowy, była naprawdę silna. Blaise, jako, że wypił już sporo, upadł na podłogę. Większość zebranych, która przypatrywała się tej scenie, wybuchła śmiechem. Ślizgon podniósł się niezgrabnie z podłogi, a Ginny pociągnęła go w stronę jego dormitorium. Kiedy byli przy drzwiach, chłopak odwrócił się i bezgłośnie wypowiedział coś, co brzmiało jak „pomocy!”.

- Naprawdę szkoda mi Diabła – powiedziała Hermiona z lekkim uśmiechem do Draco.

- A mi nie żal tego idioty. Swoją drogą, ciekawe, co takiego chciał powiedzieć – odparł blondyn.

Już po chwili muzyka znów zaczęła grać, a ludzie bawić. Na początku Hermiona tańczyła z Draco, jednak później zostali rozdzieleni. Gryfonka się tym nie przejęła i bawiła się z innymi. Tańczyła z Davidem, chłopak obrócił ją wokół jej osi, kiedy zobaczyła coś, co sprawiło, że jej serce na chwilę się zatrzymało.

Draco siedział na sofie, a na jego kolanach Venus. Ręce zarzuciła mu na szyję, chłopak obejmował ją w talii, a ich usta złączone były w pocałunku. Gryfonka, nie wiele myśląc, ruszyła w tamtą stronę. Potrącała ludzi na swojej drodze, nie zważając na ich pełne oburzenia krzyki. Chwilę to trwało, zanim przepchała się na przeciwny koniec pokoju. Kiedy jednak tam dotarła, nic się nie zmieniło.

- Co to do jasnej cholery ma znaczyć? – zapytała oschle.

Ślizgon, kiedy usłyszał jej głos, niechętnie odsunął od siebie dziewczynę i posadził na sofie obok.

- O co ci chodzi, Granger – ostatnie słowo dosłownie wypluł, a na jego twarzy gościł ironiczny, pełen złośliwości uśmiech.

Hermiona popatrzyła w jego szare tęczówki. Były teraz zimne, wręcz lodowate i dziwnie zamglone. Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu, jednak się nie rozpłakała, nie chciała dać mu tej satysfakcji. Rzuciła przelotne spojrzenie na Riddle, która unikała jej wzroku.

- Jesteś bardzo naiwna, szlamo – wysyczał blondyn. – Chyba nie myślałaś, że coś do ciebie czuję? – roześmiał się, widząc jej minę. – Zdobyłem cię, więc możemy dać już sobie spokój. Chciałem tylko udowodnić, że mogę mieć każdą.  Jak mogłaś w ogóle pomyśleć, że mógłbym zadawać się z taką szlamą, jak ty?

Hermiona odwróciła się tylko na pięcie i odeszła. To było bardzo nie gryfońskie zachowanie, ale czuła, że gdyby chociaż spróbowała się odezwać, rozpłakałaby się przy nim. Przepchała się przez tłum i najszybciej jak potrafiła wyszła z Pokoju Wspólnego Slytherinu.

________________________________________________________ 

Hejo :D

Dzisiaj kolejny rozdział, najprawdopodobniej nic nie pojawi się przez ok. 3 tygodnie. Wyjeżdżam 28 lipca i wracam 9 sierpnia, a później będę musiała jeszcze coś napisać ;) Postaram się dodać rozdział, najszybciej jak będę mogła, ale niczego nie obiecuję.

Co do dzisiejszej notki, pierwsza część znów przesłodzona, za to mam nadzieję, że końcówka to zrównoważy xd. Mimo, że rozdział nie wyszedł najlepiej, to jestem z niego zadowolona. Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, to mogę Wam zdradzić, że w następnych rozdziałach będzie się działo :D

Co myślicie? ;)

Pozdrawiam,

Mrs Black