Rozdział 18

Dla Ady, bo przeczytała to wszystko, no i ma urodziny za trzy dni.

*****

Hermiona popatrzyła na niego zdziwionym wzrokiem. Spodziewała się wszystkiego, ale nie takiej akcji.

- Draco, posłuchaj, myślę, że to nie jest dobry pomysł – powiedziała, przygryzając ze zdenerwowania wargę.

Poczuł bolesne ukłucie w sercu. Jego ślizgońska duma podpowiadała, żeby wyśmiał dziewczynę, że wzięła to na serio. Przecież nikt nie odrzuca Dracona Malfoya. Jednak rozsądek mówił, że to nie jest dobry pomysł. Postanowił odstawić na bok dumę i honor i postarać się o tę dziewczynę. To brzmiało absurdalnie nawet w jego głowie. Draco Malfoy stara się o dziewczynę. Przecież to zawsze one starały się  o niego.

- Dlaczego?- zapytał tylko.

- Boję się, Draco. Boję się, że jeśli nam nie wyjdzie, to cię stracę. Nie chcę niszczyć tego, co stworzyliśmy w ciągu tego roku. Nie chcę dołączyć do kolekcji lasek, które zaliczyłeś i zostawiłeś.  Przepraszam, jeśli cię to uraziło. Naprawdę się boję. Zresztą, to nie miałoby szans – głos zaczął jej drżeć – jesteś arystokratą ze Slytherinu, w twoich żyłach płynie wyłącznie krew czarodziejów. A ja? Jestem tylko szlamą, do tego Gryfonką.

- Nie mów tak o sobie. Jest mi przykro, że tak myślisz. Obiecuję, że cię nie wykorzystam – było mu przykro, że miała takie myśli, ale w końcu nie dziwił się jej, w poprzednich latach zmieniał dziewczyny jak rękawiczki.

- Skąd mogę mieć pewność, że nie złamiesz słowa? – zapytała ze łzami w oczach, było jej naprawdę ciężko, kochała go, ale za bardzo bała się bólu.

- Nazywam się Malfoy, zawszę dotrzymuję obietnic – powiedział to o wiele oschlej,  niż zamierzał.

- Draco, ja, och, po prostu się boję. Nie może być tak, jak do tej pory? – prawie płakała.

Nienawidził, kiedy była smutna z jego powodu. Chciała, żeby zachowywał się, jak do tej pory, więc zrobi to, dla niej. Mimo, że było mu ciężko, nie pokazał tego po sobie.

- Ej, mała, nie płacz – przytulił ją lekko, czekając na reakcję. – Jasne, że może być tak, jak dotychczas – pocałował ją w czoło.

- Draco, co ty do mnie czujesz? – zapytała po chwili.

Blondyn zastanawiał się przez chwilę, co powiedzieć. Najprostszym wyjściem byłoby wyznanie prawdy. Chciał powiedzieć to, co Hermiona chciałaby usłyszeć, jednak nie miał pojęcia, czego pragnęła. Zastanowił się nad tym pytaniem. Sam właściwie nie wiedział, co to jest.

- Nie mam pojęcia, co to jest. Nigdy chyba nie czułem czegoś takiego. Nie mogę powstrzymać uśmiechu, kiedy cię widzę, uwielbiam na ciebie patrzeć. Do jasnej cholery, Granger, przez ciebie gadam jak dziewczyna!

Zachichotała lekko.

- Wcale nie. Jesteś uroczy, kiedy to mówisz.

Odsunął ją delikatnie od siebie i uniósł brew w pytającym geście, po chwili jednak zapytał.

- Granger, miłość istnieje?

Popatrzyła na niego zdziwiona.

- Myślę, że istnieje, Malfoy.

- Myślę, że cię kocham, Granger – na jego twarzy gościł ten lekko ironiczny, a zarazem przesłodki uśmiech.

- Myślę, że ja ciebie też.

Już po chwili trwali w namiętnym pocałunku. Draco nie wiedział, co ma myśleć. Ta dziewczyna była nienormalna. Najpierw chce tylko przyjaźni, a później dosłownie się na niego rzuca. Nie żeby mu to przeszkadzało.

Hermiona przestała się tym przejmować. To był jej ostatni rok w Hogwarcie, chciała go wspominać jak najlepiej. Doszła do wniosku, że będzie cieszyć się chwilą, nie myśleć o tym, co będzie kiedyś. A to właśnie z Draco była szczęśliwa, jak z nikim innym.

- Czy to znaczy, że… - zaczął zdezorientowany Ślizgon.

- Od teraz jesteś tylko mój – odpowiedziała uśmiechając się zalotnie.

Drogę do zamku spędzili w prawie całkowitej ciszy, pogrążeni w swoich myślach. Dopiero, kiedy przeszli przez bramę, Hermiona zapytała:

- Draco, która jest godzina?

- Nie mam pojęcia, około jedenastej? – uświadomił sobie coś. – Cholera.

- Myślisz, że Filch zamknął już drzwi?

- Nie wiem, chodźmy szybciej.

Ruszyli szybkim krokiem, ku wejściu do zamku. Draco szybciej wszedł po schodach i szarpnął za klamkę. Jednak nic to nie dało, było zamknięte.

- Co teraz? – zapytała Gryfonka z uśmiechem, bawiła ją ta sytuacja.

- Może wlecimy na miotłach? Powinny jakieś być w składziku przy boisku.

- Nie! – Hermiona zaprzeczyła od razu, nienawidziła latać.

Draco nie chciał w to wnikać. Powiedziała to z taką zawziętością, że wolał nie wnikać.

- Masz jakieś lepsze pomysły? Alohomorą tego nie otworzymy.

- Nie mam. Przejdźmy się, może wtedy na coś wpadniemy – zaproponowała Gryfonka.

Już po chwili szli wzdłuż murów szkoły, trzymając się za ręce. Spacerowali już od jakichś czterdziestu minut i   byli po drugiej stronie zamku.

- Byłeś tutaj kiedyś? – zapytała Hermiona, ona sama nigdy nie wpadła na to, żeby okrążyć budynek.

- Jakoś nigdy nie odczuwałem potrzeby – odpowiedział.

Nagle Hermiona się zatrzymała.

- Co to jest? – zapytała.

Chłopak popatrzył w tę samą stronę, ale nie zauważył niczego specjalnego. Kamienna ściana i… klamka? Hermiona wyjęła różdżkę i zapaliła ją zaklęciem Lumos. Ich oczom ukazały się małe, drewniane drzwi.

- Wchodzimy? – zapytała szatynka.

- Chyba nie mamy innego wyjścia.

Hermiona podeszła do drzwi i otworzyła je bez wahania.

- Nie boisz się? – zapytał zdziwiony Draco.

- Zapomniałeś, że jestem z Gryffindoru, skarbie? – odpowiedziała z wyzywającym uśmiechem.

 Weszli do wąskiego, dosyć niskiego korytarza. Było w nim jeszcze ciemniej, niż na dworze. Oboje zapalili różdżki i ruszyli w głąb. Po kilkunastu metrach natknęli się na jeszcze jedne drzwi, bardzo podobne do poprzednich. Hermiona stanowczo pociągnęła klamkę.

- Och – powiedziała, kiedy weszli do środka.

Znajdowali się w hogwarckiej kuchni. Kilka skrzatów sprzątało stoły, reszta gdzieś zniknęła, pewnie sprzątały pokoje wspólne, czy łazienki. Po drugiej stronie pomieszczenia zobaczyli wyjście do właściwej części zamku. Hermiona nie chciała sprawiać problemów i starała się jak najszybciej przejść niezauważona do drzwi. Jednak w połowie drogi zorientowała się, że nie ma przy niej Ślizgona. Rozejrzała się i zobaczyła, że rozmawia z jakimś skrzatem. Zanim zdążyła zareagować, chłopak ruszył już w jej stronę.

- Czego od niego chciałeś? – zapytała surowym tonem, nie lubiła, kiedy ktoś wykorzystywał skrzaty.

- Nie denerwuj się Granger, złość piękności szkodzi – uśmiechnął się.

Hermiona nie odpowiedziała, tylko zaczęła iść w stronę drzwi. Draco, chcąc nie chcąc, ruszył za nią.

- Too… do zobaczenia – powiedziała, kiedy byli w Sali Wyjściowej.

- Chyba nie myślałaś, że tak łatwo cię dzisiaj wypuszczę – powiedział z uśmiechem. – Idziemy do mnie.

- Em, nie wiem, czy to dobry pomysł – odpowiedziała.

- Nie przesadzaj – chwycił ją za rękę i pociągnął w stronę lochów.

Dziewczyna speszyła się, kiedy przechodzili przez Pokój Wspólny Slytherinu, mimo, że nie było tam już nikogo, bała się, że ktoś może wyjść i ją zobaczyć.

Kiedy weszli do prywatnego dormitorium blondyna, ten wyciągnął z szafy swoją koszulkę i podał dziewczynie. Hermiona wzięła szybki prysznic i na bieliznę zarzuciła koszulką. Sięgała jej do połowy uda i pachniała perfumami Draco. Ten zapach wzbudzał w niej miliony myśli. Wyszła z łazienki.

- Nareszcie Granger, ile można czekać? – zapytał i nie czekając na odpowiedź, wszedł do łazienki.

Hermiona położyła się na łóżku. Teraz mogła w spokoju pomyśleć. Wydawało jej się, że robi coś złego. Nadal nie mogła w to wszystko uwierzyć. Gryfonka i Ślizgon. Ślizgon i Gryfonka.  Nawet brzmiało dziwnie.  Ale to nie było ważne, prawda? Teraz zaczęły nachodzić ją wątpliwości. Ale w końcu przez całe życie martwiła się bardziej o innych, niż o siebie. W końcu lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż  że się nie spróbowało.

Przemyślenia przerwały jej otwierające się drzwi do łazienki. Draco był ubrany w jedynie ciemne bokserki. Był świetnie zbudowany. Chłopak położył się obok niej, nakrył ich kołdra i mocno przytulił. Już po chwili oboje wpadli w objęcia Morfeusza.

_________________________________________________________________

Bonjour :D

Na początek dziękujemy Adzie, bo zmusiła mnie do wstawienia rozdziału już dziś ._.

"DODAWAJ ROZDZIAŁ.

To nie był rozkaz, tylko stanowcze wypowiedzenie swojej woli."

Nie wnikamy xD W każdym razie, ma urodziny 21, a że pewnie nie zdążę napisać do tej pory kolejnej notki, to ten z dedykacją dla niej :*

***

Co do samego rozdziału, jest tu tak słodko, że rzygam tęcza ;_; Ugh, nie wiem dlaczego to napisałam xd Ale Adzia lubi słodkie historie, to Adzia ma na urodziny ;-;

Chciałam najpierw zrobić tak, żeby Draco dłużej się postarał, ale niech chłopak się cieszy ;-;

Ile tu emotek ;-;

I tak nikogo to nie interesuje, dlatego zapraszam do komentowania i pozdrawiam :)

Mistress Black

PS Przypominam o ankiecie, w kolumnie po prawej stronie.